Achter de schermen van het Pausconclaaf (2)

Deel 2: De geheime stemming

In de vorige aflevering vernamen we hoe de Kardinaal de eerste dagen van het conclaaf doorbracht...

Nadat iedereen uitgekletst was na de eerste twee dagen (en ikzelf een niet onaardige winst bijeengekaart had tijdens het wiezen), werd besloten de eerste stemming te organizeren. Elke kardinaal moest op een post-it note schrijven wie hij als nieuwe kerkvorst verkoos, alle briefjes werden in een enveloppe gestoken en vervolgens geteld door de Secretaris van de Romeinse Curie.

Zoals ik eerder meldde, ging mijn stem resoluut uit naar Kardinaal Ratzinger. Ik dien evenwel eerlijk te zijn: dit gebeurde niet enkel uit persoonlijke overwegingen (Jef is een persoonlijke vriend en als briljant analyticus mijn favoriete kaartpartner), maar ook uit strategisch-politieke; een Paus heeft immers amper enige concrete macht: hij moet voortdurend de wereld rondreizen, handjes schudden, wuiven, Urbi et Orbi's aframmelen, rondhossen in de pausmobiel, overal een brede glimlach tonen en de diplomaat uithangen. Er is eenvoudig geen tijd over om de lijnen uit te zetten! Je kan hoogstens je invloed laten gelden door om de vijf jaar een encycliek of wat te publiceren. Ratzinger was oneindig veel machtiger als Groot-Inquisiteur van de Kerk dan hij ooit zal zijn als Paus - daarom bijvoorbeeld ben ikzelf heel tevreden dat ik ontsnapt ben aan de verantwoordelijkheid, en achter de schermen zal ik een veel betere kans hebben mijn persoonlijke agenda door te drukken.

Maar goed, ik ben aan het uitweiden. Terug naar de geheime stemming: al spoedig bleek dat ik niet de enige was die er zo over dacht. Luttele ogenblikken na het afsluiten van de stemming stormde de Secretaris van de Curie de vergaderzaal binnen met de heuglijke tijding dat Kardinaal Ratzinger een overdonderende en ruime tweederde meerderheid had behaald!

Om de eensgezindheid van de Kerk in de verf te zetten werd besloten onmiddellijk de witte rook uit de schoorstenen van de Sixtijnse Kapel te laten walmen. Maar hier stelde zich een delicaat probleem; door het heengaan van Paus Johannes-Paulus II hadden we niet enkel onze geliefde kerkvader verloren, maar tevens de meest begaafde pyrotechnicus van het Vaticaan en omstreken! Inderdaad, Carol Wojtila was reeds in zijn jeugdjaren, toen hij agiteerde tegen de Duitse bezetter van zijn Poolse vaderland, een enthoesiast liefhebber van vuurwerk en explosieven; toen hij carriere maakte in het Vaticaan, sprak het dan ook voor zich dat hij de praktische beslommeringen bij de verkiezing van nieuwe pausen, waaronder het produceren van zwarte en/of witte rook, voor zijn rekening nam. Wojtila was een perfectionist en controle-freak - hij had zijn nakende dood tot in het grootste detail voorbereid, alle modaliteiten geregeld, alles in het werk gesteld om de opvolging zo vlekkeloos als mogelijk te laten verlopen; 1 ding had hij helaas over het hoofd gezien: het trainen van een opvolger wat betreft de pyrotechnische aangelegenheden.

U moet beseffen dat wij kardinalen niet de meest praktische mensen zijn: doorgaans beschikken wij over een legioen acolieten dat de meer wereldse dingen des levens voor ons regelt: het bereiden van maaltijden, het verrichten van boodschappen, het opmaken van de boekhouding en dies meer. Geen enkel deelnemer van het conclaaf wist dan ook goed wat aanvangen wat betreft die witte rook; een aantal ondernemende confraters begon op een bepaald moment met het opstoken van enkele houten biechtstoelen; met nefaste gevolgen, aangezien het resultaat een grijs-zwarte rookpluim was. Ik kon het geknoei op dat moment niet meer aanzien en besefte dat het conclaaf nog een tijdje zou blijven duren - samen met confrater Lustiger besloot ik dan ook in het geniep te ontsnappen uit de kapel en in Rome wat te gaan shoppen, op zoek naar nieuwe mijters - het gebeurt namelijk niet alle dagen dat ik een mode-hoofdstad vertoef!

Binnenkort
Deel 3: De ontgroening