De Kardinaal is drukbezet

Neen, beste gelovigen, ik heb mijn weblog nog niet naar de episcopale archieven verwezen, maar ik heb het momenteel bijzonder druk: het opleiden van acolieten, het verspreiden van het Woord, het installeren van nieuwe altaren in het bisdom - ik ben ondertussen goede klant bij Brico en Ikea, u beseft niet wat voor inspanningen daar allemaal in kruipen! - enfin, allemaal zaken die momenteel mijn aartsbisschoppelijke aandacht opeisen. Ik hoop u binnenkort evenwel opnieuw te verblijden met mijn transcendente inzichten!

Achter de schermen van het Pausconclaaf (3)

Deel 3: Het ontgroeningsritueel

Vorige keer leerden we hoe de eerste pogingen van het Kardinaalsconclaaf om witte rook te genereren na de verkiezing van de nieuwe kerkvorst op een fiasco uitdraaiden...

Aldus was ik samen met Kardinaal Lustiger een tijdje op pad gegaan in de Stad der Steden, en met een niet onaardige oogst aan nieuwe kazuifels en mijters maakten we weldra opnieuw onze opwachting aan de Sixtijnse Kapel. Mijn confraters waren er echter nog steeds niet uitgekomen - Kardinaal Tettamanzi, de aartsbischop van Milaan, had nog de meest verdienstelijke poging ondernomen, toen hij aan zijn krakkemikkige Fiat 500 een blauw-witte rookpluim wist te onttrekken; onvoldoende wit, helaas.

Ik kon het amateuristisch geknoei niet langer aanzien en besloot mijn connecties te laten werken: ik nam mijn GSM bij de hand en belde mijn goede vriend Guy Hendrickx van het gelijknamige vuurwerkbedrijf op (herinner u de grootse spektakels aan de Kaaien!) - ik had het Vormsel van diens zoon nog verzorgd en dacht wel dat hij bereid zou zijn me een kleine wederdienst te doen; en dus liet ik hem terstond met de Pauselijke Jet overvliegen (hoe dacht u misschien dat Johannes-Paulus II de wereld rondhoste?). Acta non verba, is mijn leus! En Hendrickx stelde me niet teleur: dra verscheen er een prachtig witte wolk uit de schoorstenen van de Kapel en konden we ons eindelijk weer met ernstige zaken bezighouden.

En er viel nog heel wat te regelen: die eerste uren na de officiele bekendmaking van het heuglijk nieuws vallen immers te vergelijken met de drukte tijdens een huwelijksplechtigheid: iedereen loopt nerveus rond, de nieuwe Pontifex Maximus in het bijzonder - hij dient immers een volledig nieuwe, witte outfit aangemeten te worden, een pausnaam te kiezen, vervolgens zijn eerste speech als Paus af te leggen en 'de wereld te begroeten' vanop het balkon van het Vaticaan. Ratzinger was 1 brok zenuwen - hij had weliswaar een team kardinalen aan het schrijven gezet aan zijn toespraak, maar hij besefte tevens dat zijn presence en uitstraling nog meer van tel zouden zijn, aangezien hij spoedig door de ganse wereld onder de loupe zou genomen worden. Een van de problemen was dat hij niet meer geglimlacht had sinds 1987 - een eigenschap die hem goed van pas kwam in zijn voormalige functie als Groot-Inquisiteur van de Kerk, maar die voor een nieuwe Heilige Vader nogal hinderlijk zou kunnen blijken. Gelukkig kon snel een ander team kardinalen ingeschakeld worden om zijn mimiek bij te schaven en werd er vervolgens ijverig gerepeteerd.

En waarmee hield uw Kardinaal zich zoal bezig, zal u zich afvragen? Welnu, een van de aantrekkelijke aspecten van onze Kerk is mijns inziens dat het een Huis is dat geworteld is in vele prachtige, zingevende, aloude tradities, generatie na generatie doorgegeven. Een van die tradities betreft nu net de verkiezing van een nieuwe Paus: het pauselijk ontgroeningsritueel! Een aantal kardinalen en voormalige medewerkers halen namelijk traditioneel een gevatte witz uit ter ontgroening de nieuwe kerkvorst; ik stelde mij gaarne kandidaat voor deze taak en samen met enkele confraters besloten we, geinspireerd door de Teutoonse afkomst van de nieuwe Paus, diens keppeltje te verwisselen door een licht aangepaste versie, te bewonderen op de foto hieronder (bemerk ook dat de ingestudeerde lachspier-pose nog niet helemaal op punt stond). De wereldpers had de grap gelukkig niet in de gaten en u kan zich voorstellen dat het daar achter de schermen in het Vaticaan nog een heel lollige boel werd!

Binnenkort
Deel 4: Epiloog

Dienstmededeling

Beste vrienden,

Onze juridische dienst op het bisdom heeft een korte dienstnota laten opnemen in dit weblog, die u in de kolom links hiernaast kan bezichtigen. Ik had mijn raadsheer nog zo gevraagd om als gastblogger hier een schrijven ten beste te komen geven, maar hij heeft voorlopig verzaakt. Ik denk dat hij een beetje verlegen is. Maar goed, ondertussen ben ik ijverig aan het werk gegaan aan nieuwe artikelen, onder het motto 'Dominum et Vivificantem'!

De Kardinaal Godcast!

Belofte maakt schuld. Ik had het eerder al aangekondigd, en nu is het zover: de Kardinaal Godcast! Deze link is mijn Godcast-feed; ik heb geopteerd voor een volledige uitwerking in Blogger, met behulp van een free file hosting service - niet alleen om de brave gelovigen bij Google te plezieren, maar ook omdat het Bisdom momenteel een beetje om fondsen verlegen zit (en mijn vicarissen zien me sowieso al niet zo graag bezig zijn met dat Internet-gedoe) - uiteraard is mijn neefje Hendrik onontbeerlijk geweest bij het uitwerken van de technische details.

In mijn eerste Godcast maak ik enige filosofische bespiegelingen maar zal u ook een tot nu toe verborgen zijde van mijn persoonlijkheid ontdekken.
Voor die gelovigen die nog niet al te goed overweg kunnen met podcast-readers ofte podcatchers, zal ik hieronder tevens een gewone link naar de bestanden meegeven (de Godcast is in twee delen geknipt omdat de gratis file host de bestanden tot 2MB limiteert - de Heer zij met ons!).

Godcast 3 juni 2005, Deel 1
Godcast 3 juni 2005, Deel 2

Met diepgelovige groeten,
Uw Kardinaal

Wordt de Kardinaal vervolgd?

Beminde naasten,

Zoals ik eerder meldde, wachtte er mij een tweede jobstijding bij mijn terugkomst uit synode: mijn goede vrienden van Blogger hadden mij namelijk per e-mail aangemaand het fotomateriaal dat u vroeger hiernaast kon bezichtigen te verwijderen, evenals andere 'content' waarmee problemen zouden kunnen rijzen. Ik heb lang mijn hersenen liggen pijnigen over deze zaak en ik meen nu dat ik beter naar mijn medemens Marcel Heymans had moeten luisteren. Hij maande mij aan de auteursrechten voluit te respecteren en propageren; ongetwijfeld heeft de fotograaf die mijn edele trekken indertijd vereeuwigde zijn geloof verloren en zit hij achter de klacht bij Blogger. Wie anders kan het zijn?

In ieder geval, ook een Kardinaal staat niet boven de wet en hoewel ik ervan overtuigd ben mij volgens het citaatrecht en de vrije meningsuiting er niet buiten begeven te hebben, heb ik de foto's toch verwijderd. Ze zijn vervangen door een pentekening van mijn gelaat en een afbeelding van een schilderij van El Greco. Die mens vertoeft reeds sinds verschillende eeuwen bij onze Lieve Heer en ik heb mij laten zeggen dat het auteursrecht dan reeds lang in het publieke domein beland is.

Hommeles in het bisdom!

Mijn dierbare broeders en zusters,

Ik ben amper terug uit retraite, en ik moet vaststellen dat mijn geliefd aartsbisdom op stelten staat. In een zeldzaam moment van hovaardigheid peins ik wel eens dat ik mijn hielen hier niet kan lichten zonder dat er ongelukken gebeuren, maar goed, laat ik stellen dat we nederig dienen te blijven en te aanvaarden wat de Heer ons toewerpt.

Wat is er precies aan de hand? Welnu, vooreerst is er het artikel in Humo alsook de post van lvb waarin beschreven wordt hoe een aantal onverlaten mijn leiderschap binnen de Katholieke Kerk in Belgie ter discussie hebben gesteld; in plaats van deze materie openlijk met uw nederige dienaar te bespreken (mijn deur staat altijd open!) is het stelletje zeurders als heuse klikspanen in het Vaticaan beginnen jammeren over zogezegde wantoestanden. Ik zal bij gelegenheid op de grond van deze zaak ingaan, maar laat ik U even nader schetsen van welk allooi de insubordinanten zijn die mij de levieten trachten te lezen:

Om te beginnen is er een zekere Paul Belien, een soort journalist die zich doctor noemt en zichzelf een uiterlijk heeft aangemeten dat zich nog het meest laat vergelijken met een kruising tussen Freddy Horion en een zeventiende-eeuwse Pruisische veldmaarschalk; vervolgens is er Phillippe Schepens, een soort dokter die zich 'Fustigator' noemt, al decennialang actief is op Usenet, en beweert dat ik een te slap kerkelijk leergezag propageer. U begrijpt dat mijn goede vrienden in Rome hartelijk moesten lachen toen ze het gezanik van Belien/Horion en Frustigator dienden te aanhoren - ze hebben daar jarenlange ervaring met mafketels allerhande die zich Grootinquisiteur wanen, maar een megalomane bakke-baardaap en een Usenet-verslaafde arts hadden ze daar nog niet aan de deur gekregen. Het grijnzen verging ons echter snel nadat ik op onderzoek was getrokken en de ware gedaante van de heer Schepens ontdekte: hij bleek niet minder dan een emanatie van den Boze zelve te zijn, getuige hiervan de foto's hieronder (de linker foto is afkomstig van lvb): de gelijkenis kan geen toeval zijn!).



U zal zich afvragen waarom ik het rapalje niet ter plekke excommuniceer, maar dan bent U mijn grenzeloze christelijke vergevingsgezindheid vergeten (hoewel ik de heer Schepens aanmaan eerstdaags de Donkere Zijde te verlaten!).

Dit verhaal was echter niet alleen verantwoordelijk voor mijn onrust (en slapeloosheid, getuige hiervan het ontiegelijk uur waarop ik dit post). Er was nog een tweede jobstijding maar daarover ga ik het in een volgend artikel hebben.

De Kardinaal gaat Godcasten

Naar verluidt start mijn niet-al-te-christelijke medemens Jurgen Verstreken een eigen radiostation op (ik heb niks persoonlijks tegen de heer Verstreken - ik wil hem zonder probleem zijn zonden vergeven - ik kan enkel zijn voortdurend gevloek niet zo goed uitstaan). Op het aartsbisdom hebben we even liggen nadenken of we niet een soortgelijk initiatief zouden moeten ontplooien; maar na consultatie van mijn bijdehands neefje meen ik dat we een grotere impact kunnen maken door de nieuwste technologische mogelijkheden te benutten - ik wens dan ook te beginnen Godcasten!
Ik moet ervandoor nu, de liturgie gaan beginnen.

Op synode van't weekend

Lieve vrienden,

Dit weekend ben ik op synode - mogelijk gevolgd door een paar dagen retraite; gelieve enig geduld te oefenen voor het vervolg van mijn conclaaf-relaas!

Uw Kardinaal D

Achter de schermen van het Pausconclaaf (2)

Deel 2: De geheime stemming

In de vorige aflevering vernamen we hoe de Kardinaal de eerste dagen van het conclaaf doorbracht...

Nadat iedereen uitgekletst was na de eerste twee dagen (en ikzelf een niet onaardige winst bijeengekaart had tijdens het wiezen), werd besloten de eerste stemming te organizeren. Elke kardinaal moest op een post-it note schrijven wie hij als nieuwe kerkvorst verkoos, alle briefjes werden in een enveloppe gestoken en vervolgens geteld door de Secretaris van de Romeinse Curie.

Zoals ik eerder meldde, ging mijn stem resoluut uit naar Kardinaal Ratzinger. Ik dien evenwel eerlijk te zijn: dit gebeurde niet enkel uit persoonlijke overwegingen (Jef is een persoonlijke vriend en als briljant analyticus mijn favoriete kaartpartner), maar ook uit strategisch-politieke; een Paus heeft immers amper enige concrete macht: hij moet voortdurend de wereld rondreizen, handjes schudden, wuiven, Urbi et Orbi's aframmelen, rondhossen in de pausmobiel, overal een brede glimlach tonen en de diplomaat uithangen. Er is eenvoudig geen tijd over om de lijnen uit te zetten! Je kan hoogstens je invloed laten gelden door om de vijf jaar een encycliek of wat te publiceren. Ratzinger was oneindig veel machtiger als Groot-Inquisiteur van de Kerk dan hij ooit zal zijn als Paus - daarom bijvoorbeeld ben ikzelf heel tevreden dat ik ontsnapt ben aan de verantwoordelijkheid, en achter de schermen zal ik een veel betere kans hebben mijn persoonlijke agenda door te drukken.

Maar goed, ik ben aan het uitweiden. Terug naar de geheime stemming: al spoedig bleek dat ik niet de enige was die er zo over dacht. Luttele ogenblikken na het afsluiten van de stemming stormde de Secretaris van de Curie de vergaderzaal binnen met de heuglijke tijding dat Kardinaal Ratzinger een overdonderende en ruime tweederde meerderheid had behaald!

Om de eensgezindheid van de Kerk in de verf te zetten werd besloten onmiddellijk de witte rook uit de schoorstenen van de Sixtijnse Kapel te laten walmen. Maar hier stelde zich een delicaat probleem; door het heengaan van Paus Johannes-Paulus II hadden we niet enkel onze geliefde kerkvader verloren, maar tevens de meest begaafde pyrotechnicus van het Vaticaan en omstreken! Inderdaad, Carol Wojtila was reeds in zijn jeugdjaren, toen hij agiteerde tegen de Duitse bezetter van zijn Poolse vaderland, een enthoesiast liefhebber van vuurwerk en explosieven; toen hij carriere maakte in het Vaticaan, sprak het dan ook voor zich dat hij de praktische beslommeringen bij de verkiezing van nieuwe pausen, waaronder het produceren van zwarte en/of witte rook, voor zijn rekening nam. Wojtila was een perfectionist en controle-freak - hij had zijn nakende dood tot in het grootste detail voorbereid, alle modaliteiten geregeld, alles in het werk gesteld om de opvolging zo vlekkeloos als mogelijk te laten verlopen; 1 ding had hij helaas over het hoofd gezien: het trainen van een opvolger wat betreft de pyrotechnische aangelegenheden.

U moet beseffen dat wij kardinalen niet de meest praktische mensen zijn: doorgaans beschikken wij over een legioen acolieten dat de meer wereldse dingen des levens voor ons regelt: het bereiden van maaltijden, het verrichten van boodschappen, het opmaken van de boekhouding en dies meer. Geen enkel deelnemer van het conclaaf wist dan ook goed wat aanvangen wat betreft die witte rook; een aantal ondernemende confraters begon op een bepaald moment met het opstoken van enkele houten biechtstoelen; met nefaste gevolgen, aangezien het resultaat een grijs-zwarte rookpluim was. Ik kon het geknoei op dat moment niet meer aanzien en besefte dat het conclaaf nog een tijdje zou blijven duren - samen met confrater Lustiger besloot ik dan ook in het geniep te ontsnappen uit de kapel en in Rome wat te gaan shoppen, op zoek naar nieuwe mijters - het gebeurt namelijk niet alle dagen dat ik een mode-hoofdstad vertoef!

Binnenkort
Deel 3: De ontgroening

De Boodschap van Onze Lieve Heer in de Blogosfeer

Naar het schijnt doe ik het niet onaardig op Blogium; ik zou bij de goede Maagd Maria niet weten wat dit wel te betekenen moge hebben ware het niet dat mijn neefje Hendrik mij een en ander wist uit te leggen: de Blijde Boodschap blijkt zich namelijk aan het verspreiden te zijn over de Globosfeer - pardon Blogosfeer. Hij brabbelde verder nog iets over 'inbound links' of iets dergelijks; het braaf mannneken is amper twaalf jaar oud en al zo'n computergenie, de Heer zij geprezen!
In ieder geval, na knarsetandend al die decennia van teruglopend kerkbezoek te hebben moeten aanschouwen kan ik u verzekeren dat dit nieuws mij verblijdt, en me sterkt in mijn overtuiging dat de Boodschap van Onze Lieve Heer meer dan ooit actueel is, beter nog, terug van nooit weggeweest!

Achter de schermen van het Pausconclaaf (1)

Deel 1: De samenkomst

Beste gelovigen, alsook andersgelovigen,

Zoals eenieder nu ongetwijfeld weet wordt een nieuwe Paus verkozen door middel van een Pausconclaaf, een traditionele samenkomst in Rome van alle kardinalen, gevolgd door een dagenlange en gesloten vergadering. Over zo'n conclaaf ontstaat nogal wat mythevorming, en naar aanleiding van het afgelopen conclaaf en de verkiezing van Benedictus XVI zou ik gaarne mijn steentje bijdragen om een en ander begrijpelijker te maken voor de gelovige-in-de-straat. Ik ben uiteraard niet van plan de inhoudelijke discussies die gevoerd werden publiek te maken, ik respecteer mijn aartsbischoppelijke zwijgplicht hieromtrent volkomen, maar ik wens toch enige tipjes van de sluier omtrent de modaliteiten op te lichten. Zodoende heb ik het plan opgevat er een reeks blogartikels aan wijden.

Vele van mijn parochianen hebben mij reeds gevraagd hoe het er nu echt aan toe gaat, en vaak hebben ze zich een idee gevormd van een plechtstatige, zwijgzwame vergadering, waarin de in purperen gewaden gehulde kerkelijke gezagsdragers onder het prevelen van Latijnse spreuken urenlang overleggen en allerhande mystieke rituelen uitvoeren.
Welnu, niets is minder waar! Ik pleeg zo'n conclaaf op zijn best te vergelijken met een hektische duiventil. U moet beseffen, zelfs met mijn 72 lentes word ik nog bekeken als een 'jongere' kardinaal (en zoals ik eerder reeds meldde, velen kunnen mijn voornaam niet uitspreken, door sommigen word ik dan ook simpelweg met 'Junior' aangesproken); meer dan de helft van het deelnemersbestand aan het conclaaf bestaat uit mannen boven de tachtig, en heeft het onder meer aan zijn prostaat - het is dan ook een voortdurend komen en gaan van en naar de toiletten; een lawaaiierige stoet van lijfartsen, verplegers en bedienden onderbreekt continu de werkzaamheden - sommige confraters hebben aangepaste medicatie nodig, of een bijzonder dieet, of moeten van hun dokter dutjes doen op regelmatige tijdstippen. Kortom, u begrijpt nu, het is een volkomen chaos!

Voorts worden de eerste twee dagen traditioneel sowieso geen beslissingen genomen; doorgaans worden nieuwtjes over de gang van zaken in de respectieve vicariaten en bisdommen uitgewisseld, en is de vergaderzaal gevuld met het oorverdovend gekeuvel van een honderdtal kerkprimaten.
U zal zich misschien afvragen wat ik deed die eerste dagen van het conclaaf? Ik heb het doorgaans snel gezien met dat soort beuzelarijen en had mij dan ook teruggetrokken in een hoekje van de zaal, samen met mijn confraters en goede vrienden Simonis, Ratzinger en Lustiger, om er te kleurenwiezen.

Binnenkort
Deel 2: De geheime stemming

Een kleine stap voor een kardinaal...

...maar een grote voor de kerkfabriek. Zo tracht ik mijn vicarissen van antwoord te dienen wanneer ze me weer eens hoofdschuddend aankijken en de vraag stellen "Maar Monseigneur toch, waarom ligt U toch zo laat nog op de aartsbischoppelijke computer het Internet af te schuimen?" In tijden van tanend kerkbezoek is immers naar mijn mening het Internet een uitermate geschikt medium om onze medemensen opnieuw te fascineren en verblijden met de tijdloze Boodschap van de Heilige Geest! En als ik mijn bescheiden bekendheid in dit land kan aanwenden voor de goede zaak, zal ik het niet laten.
Dit is blijkbaar ook de heer Zeveraar opgevallen, die op zijn weblog gewag maakt van mijn ootmoedig initiatief. Dat hij me min of meer op dezelfde lijn plaatst als de heren De Winter Filip en Heymans Marcel kan ik echter minder smaken: de laatste maal dat ik de heer De Winter ontmoette, op een debatavond georganiseerd door het Davidsfonds geloof ik, beet hij me iets toe dat klonk als 'vorte japneus'... en die andere mens heeft meen ik hier ooit het halve bisdom overhoop komen gooien op zoek naar zogezegd buitenwettelijke opnames van het Te Deum. Als primaat van de Kerk predik ik vergevingsgezindheid maar u begrijpt dat ik in een zwak moment beide heerschappen een aantal hete momenten in het vagevuur toegewenst heb!

Omtrent de nieuwe Heilige Vader

Sommige stemmen in de pers beweren dat ik niet zo opgezet ben met de verkiezing van de nieuwe paus - ik wil hier nogmaals duidelijk stellen dat dit allesbehalve het geval is!
Sterker nog, ik heb tijdens het afgelopen pausconclaaf (waarover ik binnenkort nog een en ander wens te posten) volop mijn steun betuigd aan Joseph Ratzinger. Joseph - binnenskamers mag ik overigens 'Jef' zeggen - en ikzelf kennen elkaar al jaren en zijn in de loop der tijd innige vrienden geworden. Goed, we hebben onze filosofische geschillen, die her en der soms breed uitgesmeerd worden, maar ik zeg altijd dat dit soort zaken nooit een goed interpersoonlijk contact in de weg mag staan. Net als liefde is vriendschap een werkwoord, en klinkt het niet dan botst het soms maar!
Onze vriendschap valt overigens eenvoudig te verklaren: Jef, zoals bekend een superieur intellektueel, spreekt vlot 82 talen - u zal nog versteld staan bij de eerstkomende 'Urbi et Orbi' - en is zowat de enige van het ganse kardinalenbestand die mijn voornaam correct kan uitspreken: steevast moet ik iets aanhoren dat klinkt als ofwel 'Kotfriet' dan wel 'Zjofrie'; zelfs mijn Nederlandse confrater doet het niet veel beter met zijn scherp aangeblazen 'Chotfriet'.
Niet zo Jef; tijdens een concilie vele jaren geleden waar hij toevallig een sessie voorzat, was ik na afloop van de betreffende sessie op hem toegestapt en hem in de armen gevallen, met tranen in de ogen; hij had even daarvoor immers een prachtige 'Godfried' met een succulent stemhebbende 'G' ten beste gegeven, toen ik aan de beurt was tijdens het aankondigen van de deelnemers.
Van het een kwam het ander en bij het openkraken van een flesje miswijn uit een goed jaar begonnen we lange gesprekken te voeren, tot diep in de nacht; zo werd uiteindelijk onze vriendschap bezegeld. U begrijpt dan ook dan ik tijdens het afgelopen conclaaf wel degelijk opgetogen was na de verkiezing van de nieuwe Heilige Vader!

De Tien Geblogen

Bovenal bemin 1 blog (het mijne)
Zweer niet ijdel in uw posts, vloek noch spot
Heilig steeds het Blog des Heren
Vader en moeders post zult gij eren
Dood geen discussie, geef geen ergernis
Link niet naar wat een onkuise site is
Vlucht het plagieren en bedriegen
Ook het spammen en het liegen
Wees steeds kuis in uw commentaar
Begeer nooit andermans hit totaal

Waarom blogt de Kardinaal?

Mijn dierbare gelovigen,

U zal zich misschien afvragen: waarom gaat Kardinaal D zich in godsnaam bezighouden met dit 'bloggen'? En mijn antwoord hierop zit verscholen in de vraag: in Gods naam! Zoals Johannes-Paulus de Tweede zaliger, de Heer hebbe zijn ziel, reeds inzag: de toekomst van onze Kerk is aan de jeugd! Ik zie het enthousiasme waarmee onze jongelingen zich heden ten dage storten op het Internet en dit geblog, en ik denk bij mezelf: het is belangrijk dat wij, gezagsdragers van de Kerk, praten met de jeugd, en dat we dit kunnen doen in hun eigen taal, om hen aldusdanig beter de kracht van de Heilige Schrift te helpen begrijpen.

Ik zag het licht op het recente communiefeest van mijn neefje Hendrik, die nadat hij zijn Vormsel had ontvangen, mij uitgebreid begon te vertellen over zijn avonturen op het Wijde Web en de Globosfeer - ik moest hem helaas ook de biecht afnemen toen mijn hulpbisschop mij attent maakte op de bepaald onchristelijke aard van sommige webstekjes die hij had bezocht! In ieder geval, van het een kwam het ander en Hendrik is nu bezig mij te assisteren met het opstarten van dit blog.

Ik moet toegeven, op het Aartsbisdom keken ze nogal vreemd op van mijn nieuwe initiatief - onze Vicaris-Generaal, Etienne, fronste zijn uit de kluiten gewassen wenkbrauwen toen ik hem om zijn opinie verzocht. Maar ik wist hem uiteindelijk te overtuigen, net als een tiental jaar geleden, toen ik besloten had een aantal gastoptredens te doen bij die mannen van het Leugenpaleis, hoe heten ze ook weer, Pieters & Mathijssens geloof ik; indertijd was dat een razend populair programma bij de jongelingen van toen, en ik meen niet zonder enige tevredenheid te mogen vaststellen dat mijn huidige populariteit bij de bevolking gedeeltelijk te danken is aan de kans die ik toen kreeg de Blijde Boodschap te kunnen verklaren in de woorden en termen van de toenmalige generatie hippe jongvolwassenen!

Akkoord, het ging misschien soms wat te ver - Etienne was helemaal niet te spreken over mijn 'tettenhek' sketch - en het was voor mij niet altijd aangenaam in dezelfde studio te moeten zitten als vieze ongewassen rockers zoals Vettige Clement of die perverse dichter Jef Roxy, maar ik denk dan maar: Jezus zocht in zijn tijd ook de verschoppelingen, parvenus en prostituees op, en bood hen steeds een helpende hand aan.

Enfin, Hendrik en ik zijn van plan ons best te doen, en u te verblijden met onze woorden op dit blog, opdat de glorie van de Heer ook zijn weg zal vinden in de catacomben van het Internet!

Ik ben het niet geworden

...maar ik blijf niet bij de pakken zitten. De Kardinaal blogt!